1. Po Bitwie

Słońce pomału wstawało nad wzgórzami, a w wysokim, przypominającym wieże domu już świeciło się światło. W kuchni siedziała pulchna rudowłosa kobieta wraz ze swoją równie rudą córką. Obie były bliskie płaczu i żadna nie wiedziała czy napływające do oczu łzy są oznaką smutku czy radości

- Mamo, tyle się ostatnio wydarzyło, nie potrafię sobie tego wszystkiego poskładać: jestem taka szczęśliwa, ze Harry jest cały i zdrowy, ze Voldemort nie żyje, ale nie potrafię sobie wyobrazić życia bez spokojnego Lupina, niezdarnej i zawsze roześmianej Dory i bez najwspanialszego Fred! - odezwała się młodsza z kobiet

- Doskonale Cię rozumiem córciu,nie wyobrażam sobie świąt bez psikusów chłopców, a wiem, że George po śmierci Freda nigdy już nie będzie taki sam - odrzekła Molly

W tym momencie zaskrzypiały schody i w kuchni pojawił się zapłakany George. Matka wstała bez słowa i przytuliła syna, głaszcząc go czule po głowie

- Wiem synku, ze jest Ci ciężko, ciężej niż nam wszystkim, ale nie wolno się załamywać trzeba żyć dalej - szeptała synowi do ucha - Nie możesz się tak zamartwiać, są ludzie którzy Cię bardzo potrzebują, na przykład Angelina

George delikatnie się odsunął i spojrzał na matkę, jego oczy nagle nabrały blasku i stał się radośniejszy

- Skąd wiesz o Angelinie? - zapytał

- Mamy po prostu wiedzą takie rzeczy - uśmiechnęła sie Molly patrząc wymownie na Ginny

W tym momencie ponownie zaskrzypiały schody i w progu kuchni pojawił się Harry.